តាមរយៈឯកសារដែលបុរាណាចារ្យបានចេះចាំហើយនិយាយតៗមកផង និងមានឯកសារស្តីពីទេវតាថាមហាបេសកកម្មកូរសមុទ្ធទឹកដោះក្នុង លទ្ធិព្រហ្មញសាសនាផងបានបង្ហាញអំពីប្រវត្តិរាហូយ៉ាងក្បោះក្បាយ។ ជាពិសេសនៅតាមផ្គែរខ្លោងទ្វារប្រាសាទ និងនៅតាមបុរាណដ្ឋានជាច្រើនទៀតដែលសិល្បករ និងវិចិត្រករឆ្លាក់ និងគូររូបរាហូដោយមានតែក្បាល និងដៃឳបខាំរង្វង់មូលតំណាងឲ្យព្រះចន្ទ្រ ឬព្រះអាទិត្យ។ តើមានប្រវត្តិយ៉ាងណាដែរ ?
សិល្បករ និងវិចិត្រករឆ្លាក់និងគូររូបរាហូមើលទៅមានលំនាំប្រហាក់ប្រហែលនឹង រូបមុខយក្សដោយបញ្ចេញចង្កូមមុតស្រួចសស្ងាចមានភ្នែកក្រឡោតច្រមុះ ខើចក្រញូវមើលទៅទំនងជាអ្នកចងកំហឹងខ្លាំងដ៏មហិមារឬមើលទៅហាក់ដូចជា កោងកាចគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងអស្ចារ្យ។ នៅជាប់ខាងក្រោម.កដែលខ្លីនោះគឺមានដៃទាំងពីរបានចាប់ព្រះចន្ទ្រ និងព្រះអាទិត្យប្រមូលញាត់ទៅក្នុងមាត់របស់ខ្លួនហាក់ដូចជាការបញ្ចេញ សកម្មភាពលេបទាំងមូលអីចឹង។
យោងតាមឯកសារក៏ដូចជាការនិទានតៗមកបានឲ្យដឹងថា “រាហូ” នេះហៅថា “រាហូអសុរិន្ទ្រ” ប្រែថារាហូជាយក្សដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ឬជាប្រសើរនិងដ៏ខ្លាំងពូកែ…។ មែនព្រោះរាហូកាលពីមិនទាន់បានក្លាយទៅជារាហូគឺមានឈ្មោះថា “សុក្រាចារ្យ” គឺជាមេបក្ខរបស់យក្សឬមេក្រុមរបស់ពួកអសុរៈ ក្នុងគ្រាដែលបេសកកម្មកូរសមុទ្ធទឹកដោះចាប់ផ្តើមឡើងដោយម្ខាងជា ពួកទេវៈ និងម្ខាងទៀតជាពួកអសុរៈ។
ការកូរសមុទ្ធទឹកដោះរវាងបក្ខទាំងពីរក្នុងបំណងយកទឹកអម្រឹត សំរាប់ផ្តល់ថាមពលឲ្យមានការខ្លាំងពូកែរៀងខ្លួនទើបបានជាមានការព្រម ព្រៀងគ្នាប្រើកំលាំងទាញព្រ័ត្រនាគវ៉ាសុគីបង្វិលភ្នំមន្ទរៈជា ស្នូលនេះ។
ការកូរសមុទ្ទទឹកដោះជាលើកទី១ឃើញថាខាងពួកទេវៈចាប់កាន់ទាញខាង ពាក់កណ្តាលខ្លួននាគមកទល់នឹងក្បាលនាគ។ ឯខាងពួកអសុរៈវិញកាន់ខាងពាក់កណ្តាលខ្លួននាគទៅដល់កន្ទុយនាគ។ ពេលនោះស្រាប់តែភ្នំមន្ទរៈទ្រេតរកកលរលំទើបមានអន្តរាគមន៍ពីព្រះ វិស្ណុទ្រង់កាឡាខ្លួនជាអណ្តើកដ៏ធំឈ្មោះកុម៌ៈធ្វើជាកំណល់ទ្រ ភ្នំមន្ទរៈឲ្យបានត្រង់ឡើងវិញ។ ពេលនោះហើយដែលភាគីទាំងពីរបក្ខព្រមព្រៀងប្តូរកន្លែងគ្នាម្តងវិញ។ គឺជាការកូរសមុទ្ទលើកទី២ ដែលពួកអសុរៈមានមេបក្ខឈ្មោះសុក្រាចារ្យកាន់ខាងក្បាលនាគ ចាប់ពីពាក់កណ្តាលខ្លួននាគមក។ ឯខាងទេវៈចាប់កាន់ពីពាក់កណ្តាលខ្លួននាគទៅកន្ទុយនាគ។ រយៈពេលជិត១ពាន់ឆ្នាំទើបបានបញ្ចប់ការកូរសមុទ្ទទឹកដោះបន្ទាប់ពី បានផុសចេញនូវវត្ថុទិព្វទាំង៦គឺ ទី១.ផ្កាបណ្ណជាតិ ទី២.ដំរីក្បាលបី(ព្ធរាវ័ណ) ទី៣.ព្រះនាងស្រីលក្សី ទី៤.សេះស(ឧច្ច័យស្វរៈ) ទី៥.ទឹកអម្រឹត ទី៦.កំណើតអប្សរា។
នៅពេលវត្ថុទិព្វទី៥គឺទឹកអម្រឹតផុសចេញមកនោះក៏វត្ថុទិព្វទី៦ គឺអប្សរាផុសមកព្រមជាមួយដែរ។ ព្រះវិស្ណុក៏ទ្រង់ប្រែកាឡាខ្លួនចូលរាំជាមួយស្រីទេពអប្សរាឈ្មោះ មោហិនិជាមួយពួកអប្សរាដែលផុសចេញនិងហោះហើររេរាំនាពេលនោះដែរ។ នៅពេលដែលចែកទឹកអម្រឹតដល់ពួកទេវៈពេលនោះសុក្រាចារ្យដែលជាមេពួក អសុរៈបានដឹងខ្លួនក៏បានកាឡាខ្លួនជាទេវៈហើយឆ្លៀតបន្លំឈរជាមួយខាង ទេវៈរង់ចាំទទួលទឹកអម្រឹតនឹងគេដែរ។ នៅពេលសុក្រាចារ្យដែលកាឡាខ្លួនជាទេវៈនោះបានទទួលផឹកទឹកអម្រឹត ភ្លាមរំពេចនោះព្រះអាទិត្យនិងព្រះចន្ទ្រនារាយណ៍ភ្លាមផង។ ព្រះនារាយណ៍បានគ្រវែងកងចក្រកាត់ផ្តាច់ត្រឹម.កសុក្រាចារ្យ នាពេលនោះទៅ។ គឺខាងក្បាលសុក្រាចារ្យនេះហើយដែលមានឈ្មោះថារាហូអសុរិន្ទ្រ តរៀងមក។ ឯចំណែកខាងដងខ្លួនសុក្រាចារ្យគេឲ្យឈ្មោះថា “កេទុ”។ រាហូដែលមានតែក្បាលដ៏កំណាចដូចយក្សនិងមានដៃពីរនេះតំណាងឲ្យ សំណាងល្អ ឯចំណែកកេទុវិញតំណាងឲ្យសំណាងអាក្រក់ឬហេតុភេទនៃគ្រោះចង្រៃ។ យ៉ាងនេះហើយទើបសិល្បករ និងវិចិត្រករតែងបានឆ្លាក់និងគូររូបរាហូនៅតាមផ្គែរខ្លោងទ្វារនិង ហោងជាងមួយចំនួនដើម្បីជាសិរីមង្គលផងនិងជាគ្រឿងលំអរផង។
ជាពិសេសរូបចម្លាក់រាហូតែងមានសកម្មភាពបង្ហាញនូវកំហឹងសងសឹកជាមួយ ព្រះអាទិត្យឬព្រះចន្ទ្រដោយការចាប់ក្រសោបរង្វង់មូលនៃព្រះអាទិត្យនិង ព្រះចន្ទ្រញាត់បញ្ចូលហើយលេបក្នុងមាត់របស់ខ្លួន។ ព្រោះរាហូគិតថាកាលពីមុនមានឈ្មោះសុក្រាចារ្យត្រូវព្រះអាទិត្យនិង ព្រះចន្ទ្ររាយការណ៍អេចអូចឲ្យព្រះនារាយណ៍ចោលកងចក្រផ្តាច់ត្រឹម.ក របស់ខ្លួនយ៉ាងនេះក្នុងពេលក្រេបទឹកអម្រឹត។
យ៉ាងនេះហើយទើបមកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ននេះគេតែហៅថា “សូរ្យគ្រាស និងចន្ទ្រគ្រាស” គឺពេលថ្ងៃហៅថាសូរ្យគ្រាស ឯពេលយប់ហៅថាចន្ទ្រគ្រាសឬរាហូចាប់ព្រះអាទិត្យ និងរាហូចាប់ចន្ទ្រដែលជាកំហឹងសងសឹករបស់រាហូ។ ហេតុផលដូចនេះហើយទើបបានជាឃើញរូបរាហូតែងចាប់រង្វង់មូលបញ្ចូលមាត់ គឺតំណាងឲ្យសូរ្យគ្រាស និងចន្ទ្រគ្រាសពិតប្រាកដ៕
No comments:
Post a Comment