លោក តា រឹម ហ៊ាប អាយុហុកសិបប្រាំបីឆ្នាំ មានទីលំនៅអែបជើងភ្នំបាន មានប្រសាសន៍ឱ្យដឹងថា កាលពី ដើមឡើយបារមីប្រាសាទនេះពូកែស័ក្តិសិទ្ធិណាស់ រូបគាត់ និង អ្នកស្រុក ពេលឡើងភ្នំនេះម្តងៗពុំហ៊ាន និយាយអ្វីផ្តេសផ្តាសទេព្រោះខ្លាចបារមីព្រះកម្ចាយដែលតែងតែធ្វើ ឱ្យចុកញេះ ឬ ឈឺស្លាប់ បើហ៊ាននិយាយ ពាក្យពុំសមគួរឬសើចឡកឡាយ ។ លុះដល់ជំនាន់ ប៉ុល ពត រូបចម្លាក់នោះ ត្រូវបានពួកទាហាននាំគ្នាសែងទៅចោលក្នុងព្រៃមួយកន្លែងនៅជើងភ្នំ ហើយកន្លែង ដែលចោលរូបចម្លាក់ព្រះកម្ចាយនោះ អ្នកស្រុក ពុំហ៊ានដើរទៅក្បែរទេព្រៃនោះ ក៏ក្លាយជាព្រៃរហោស្ថានរហូតសព្វថ្ងៃ ហើយបារមីនោះក៏ត្រូវបានសាបរលាប បន្តិចម្តងៗរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។ នៅលើភ្នំនេះ នៅអែបនឹងតួប្រាសាទដែលដួល រលំខ្លះទៅហើយ ហើយត្រូវបានអាជ្ញាធរអប្សរាយកឈើទល់ច្រូងច្រាងរៀបចេញ ជារាងប្រាសាទឡើងវិញ តែសោភណ្ឌភាព និង រូបចម្លាក់ នៅតាមតួសិលាពុំមានសេសសល់ទេ ដោយសារពួកជនទុច្ចរិតកាត់ក្បាលយកទៅលក់ឱ្យបរទេសអស់ មួយចំនួនធំ ។ បច្ចុប្បន្ននេះមានសេសសល់បំណែកដងទង់បុរាណដែលធ្វើឡើង ពីដើមជើងចាបព្រៃ បាក់បែកដេករដូករណែលនៅជិតនោះ ។ ដងទង់បុរាណនោះ ហើយដែលអ្នកស្រុកមានជំនឿថាមានឫទ្ធិបារមីពូកែអាចព្យាបាលជំងឺ ផ្សេងៗបាន ជាពិសេសចំពោះទារកទើបនឹងកើត គេតែងតែស្ទោះយកបំណែកឈើនេះទៅដាក់លើក្បាលដំណេកដើម្បីសុំ សេចក្តីសុខ សប្បាយជានាពីជំងឺផ្សេងៗ ។ លោកតារៀប រាប់ទៀតថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃសីល គេតែងឮសូរសំឡេងភ្លេង ពិណញទ្យប្រគំល្វើយៗពីលើកំពូលប្រាសាទ តែបច្ចុប្បន្នជួនកាលឮ ជួនកាលក៏អត់ ។ ចំណែកព្រះវិហារ លើភ្នំវិញមានសភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមទៅហើយ នៅទិសខាងកើតប្រាសាទយើង ឃើញមានចេតិយដ៏ចំណាស់ ពីរទន្ទឹមគ្នាដែលជាផ្នូរលោកគ្រូសង្គ្រាជវត្តកាលពី ប្រមាណហាសិបឆ្នាំមុន ស្ថិតនៅជម្រាលភ្នំពីក្រោមដើមចន្ទន៍ ។ រីឯនៅជុំវិញតួប្រាសាទមានចេតិយបុរាណចំនួនបីដែលល្បីតៗគ្នាមក ថាជាចេតិយរបស់ព្រះបាទ យសកេរ្តិ៍ និង ព្រះមហេសី ព្រមទាំងបុត្រាព្រះនាមព្រះបាទ ចៅស្រីវិបុលកេរ្តិ៍ ។
ទាក់ទងទៅនឹងប្រាសាទចៅស្រីវិបុលកេរ្តិ៍នេះដែរ ក៏មានរឿងនិទានបុរាណ តំណាលថា ៖
កាលពីដើមឡើយមានព្រះមហាក្ស ត្រមួយព្រះអង្គព្រះនាម យសកេរ្តិ៍ គ្រង រាជ្យនៅដែនសិម្ពលី មានមហេសីព្រះនាម សុវណ្ណមាលា ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យប្រកបដោយធម៌សប្បុរស ថ្ងៃមួយ មានមហាក្សត្រនគរជិតខាងមានក្តីលោភលន់ចង់បានព្រះនគរក៏លើកពលរេហ៍មកច្បាំងដណ្តើមយក ទឹកដី ។ ព្រះរាជាត្រាស់ហើយទ្រង់នឹកអាណិតដល់ប្រជានុរាស្ត្រ ក៏សម្រេចព្រះទ័យភៀសព្រះអង្គ និង មហេសី យាងទៅគង់ក្នុងព្រៃទុកនគរឱ្យរាជា អង្គនោះសោយរាជ្យតទៅ តែរាជាអង្គនោះនៅតែតាមចាប់ព្រះអង្គទាល់តែបាន មកធ្វើទុក្ខទោសយ៉ាងព្រៃផ្សៃ ។ ពេលនោះព្រះនាង សុវណ្ណមាលា គង់នៅតែ អង្គឯង ណាមួយផ្ទៃជិតគ្រប់ខែផង ។
ចំណេរក្រោយមកប្រមាណជាដប់ប្រាំដប់ប្រាំមួយឆ្នាំ រាជកុមារតែងតែសួរ រកបិតា លុះដឹងសព្វគ្រប់ហើយ ក៏សុំមាតាទៅរំដោះបិតាតែមាតាផ្តាំថា “បើកូនទៅ កុំឱ្យហួសប្រាំពីរឆ្នាំ បើហួសម្តាយនឹងបែកទ្រូងស្លាប់មិនខាន” ។ លុះបានជួបបិតាហើយត្រូវជាវេលាដែលត្រូវប្រហារជីវិតព្រះបាទ យសកេរ្តិ៍ ព្រះបាទ វិបុលកេរ្តិ៍ ក៏សុំស្លាប់ជំនួសព្រះបិតា រាជាអង្គនោះក៏យល់ព្រម តែជាការអស្ចារ្យណាស់ ដាវ ពេជ្ឈឃាតក៏ប្រែទន់ដូចសំឡី ពុំអាចសម្លាប់ព្រះអង្គបានឡើយ ។ ដោយហេតុចម្លែក ដូចនេះរាជាអង្គនោះក៏ភ្ញាក់ព្រះអង្គ ហើយប្រគល់នគរឱ្យព្រះបាទយសកេរ្តិ៍វិញ ប្រជានុរាស្ត្រនឹកស្ងើចអំណាចព្រះរាជកុមារគ្រប់ៗគ្នាក៏រៀបចំ អភិសេកព្រះស្រីវិបុលកេរ្តិ៍ពេលនោះទៅ ។ព្រះរាជកុមារក៏ប្រាប់ពីបណ្តាំមាតាឱ្យបិតាដឹងថា ជា យប់គម្រប់ទីប្រាំពីរហើយក៏រូតរះទៅជួបមាតា តែតាមផ្លូវជួបឧបសគ្គទម្រាំទៅដល់ព្រះមាតាស្លាប់ទៅហើយ ។ ព្រះអង្គវិតក្កជាខ្លាំងក៏សម្រេចចិត្តផ្ទំទ្រម ឈូសមាតា រហូតសុគត ។ ហេតុដូចនេះហើយទើបនៅផ្តែរខ្លោងទ្វារខាងលិចមានរូបចម្លាក់ មនុស្សប្រុសទ្រមឈូសរាងផ្កាឈូក ដែលតំណាងឱ្យព្រះបាទ ស្រីវិបុលកេរ្តិ៍ ផ្ទំទ្រ មឈូសព្រះមាតា ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃចម្លាក់នេះបាត់បង់សោភណភាពដើមអស់ទៅ ហើយ ។ កន្លែងដែលទ្រង់ផ្ទំទ្រមឈូសនោះក៏ត្រូវព្រះបិតាសាងជាប្រាសាទឡើង ហើយប្រសិទ្ធនាមថា “ប្រាសាទចៅស្រីវិបុលកេរ្តិ៍” ។
រហូត មកទល់សព្វថ្ងៃនេះ រមណីយដ្ឋានប្រាសាទនេះមានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ ដោយជាទូទៅក្នុងមួយថ្ងៃមានភ្ញៀវតែបួនទៅប្រាំនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលទៅទស្សនា ឬ ស្ទើរតែគ្មាន ហើយសុទ្ធសឹងជាភ្ញៀវបរទេសប៉ុណ្ណោះ ៕
No comments:
Post a Comment